EDIT KALDOR

WOE

2013

Wednesday's child is full of woe,
Thursday's child has far to go...

Drie tieners bevinden zich in het auditorium en spreken het publiek rechtstreeks aan. Zij leiden de toeschouwer door herinneringen aan de eigen kindertijd. Gaandeweg maken gewone beelden steeds meer plaats voor beelden die een gevoel van onmacht en eenzaamheid opwekken. De aandacht verschuift naar pogingen om de ervaring van verwaarlozing en mishandeling tastbaar te maken. Hoe dicht kun je bij de ervaring van een ander komen?

**** Doordacht ervaringstheater boort naar diepste geheugenlagen...Alle toeschouwers worden via ingenieuze communicatietechnieken permanent betrokken bij de voorstelling. Waar woorden tekort schieten, rest alleen nog een rusteloos onbehagen. Ludo Dosogne, cobra.be

****Ongemerkt en geleidelijk belanden we in de (hun?) mishandelverhalen. En we raken als publiek verzeild in dromen en fantasieën waar we onder normale (niet-theatrale) omstandingheden niet zo snel in mee zouden gaan. ... De pubers zorgen er weldegelijk voor dat er in onze kop een gordijn openschuift. Ze spelen niet vóór ons, maar wel mét ons. En met onze verbeelding. Pogingen om te ontroeren doen ze eigenlijk nauwelijks. Maar ze raken wel op een pittige wijze enkele zenuwen waarvan we dachten dat die van staal waren.... Wonderschone ervaring eigenlijk, dit Woe. Loek Zonneveld, De Groene Amsterdammer Recensie Groene Amsterdammer

****Regisseur Edit Kaldor geeft haar relatief onervaren spelers alle ruimte zo veel mogelijk zichzelf te zijn. Het lijkt allemaal terloops gespeeld, maar tegelijkertijd regisseert Kaldor heel precies een voorstelling over wat mishandeling met een mens doet. De Hongaarse Kaldor, die in Nederland werkt, maakte de laatste jaren furore met voorstellingen waarin veelal onervaren spelers een onuitspreekbare boodschap moet overbrengen. In Woe is die boodschap een traumatische herinnering....Het onheilspellende einde van deze voorstelling blijft dan ook nog lang bij. Vincent Kouters, de Volkskrant

****Spannend is Kaldor's keuze voor de jonge spelers, die veel dichter bij de leeftijd van het slachtoffer zijn dan de meeste toeschouwers. Hun springerige puberenergie is aanstekelijk. Graag ga je als toeschouwer mee in hun voorstel, zelfs als ze je vragen op zoek te gaan naar de naarste herinneringen. Het is knap hoe Kobbe Koopman, David de Lange, Merel Ouwehand en vooral ook Tirza Gevers de voorstelling dragen. Het verhaal zou van een van hen kunnen zijn, maar ook evengoed van een van de toeschouwers. Moos van den Broek, Theaterkrant

****Woe raakt zo veel problemen aan over voorstelling, voorstellingswerelden en trauma's op een manier die erg authentiek aandoet, omdat het verhaal verteld wordt vanuit het perspectief en met de middelen van mensen die nu jong zijn - nog heel dicht dus bij de leeftijd waarop ze misbruikt hadden kunnen worden. Het verloopt allemaal met weinig nadruk, maar je blijft er achteraf wel lang op prakkezeren. Pieter T'Jonck, Etcetera

Recensie WOE door Pieter T'Jonck